What happened the day before …
In de vooravond volgde ik een infosessie over vaste benoeming in het onderwijs, maar kort daarna voelde ik me thuis wat slechter voelen. Michiel moest ’s avonds nog naar de dokter door een aanhoudende keelontsteking en daardoor aten we Domino’s. Michiel vertrok naar de dokter en het duurde niet lang voor alles wat ik die dag gegeten had, er opnieuw uitkwam. Typerend om zo een zwangerschap te eindigen. Ik sms’te nog met mama en een collega over dat braken (aangezien het 3 maanden geleden was) en kroop vroeg in bed.
8 MAART 2017
5 AM
Ik word wakker met een helse onderrugpijn. Door mijn chronische lumbago, die af en toe eens durft op te spelen, denk ik meteen daaraan en vrees dus dat mijn onderrug volledig geblokkeerd zit. Na een toiletbezoekje kruip ik opnieuw in bed, hopend dat mijn onderrug zich nog wat herstelt.
6 AM
Na wat porren, maak ik Michiel iets hardhandiger wakker. De pijn blijft en ik weet met mezelf geen blijf. ‘Ja maar, ik moet over een uur gaan werken hé.’
6 – 10 AM
Langzaam maar zeker sijpelt het door. Dit is geen last van lumbago, dit zijn (voor)weeën. Brave student als ik ben, herinner ik me dat als het voorweeën zouden zijn, dat die moeten beteren met een warm bad. Ik had nog geen enkele voorwee of harde buik gehad, dus herkende het ook niet. Na 5 minuten in het lauwe bad én een telefoontje met het verloskwartier, beseffen we het allebei. Zé komt eraan.
Tijdens de volgende uren vang ik alle weeën op, liggend in bed, dwars, in gelijk welke positie. Michiel blijft timen en de weeën blijven regelmatig van in het begin, om de 3-4 minuten. Gemiste oproep van mama, want ik moest vandaag een cadeaubon halen. Ik probeer zo normaal mogelijk terug te bellen tussen twee weeën, zonder iets te verklappen, maar vermoed dat ze toch wat door heeft.
Na een tweede telefoontje met het verloskwartier, beslissen we om richting het ziekenhuis te rijden. De ‘mommy’-bag stond klaar, Michiel eet smakelijk nog wat cornflakes en weg zijn we.
11 AM
Drie weeën en alle rode stoplichten later arriveren we aan spoed. Nog even een wee opvangen aan de deur en naar binnen. ‘1 centimeter opening, Lori’ – ECHT?!
2 PM
Ik probeer zo lang als ik kan alle weeën op te vangen; in bed, rechtstaand, in bad, op de bal … maar het mag niet baten, ik voel me uitgeput, fysiek zo zwak en de centimeters willen niet verder schuiven dan 3 cm. Tijd om een epidurale te vragen. Tegelijkertijd ben ik ook ‘subject of matter’. Zowel een aanwezige stagiaire als dokters-assistente vraagt of ze ook mogen meevolgen (én -voelen) en klaarblijkelijk heb ik daar geen issues mee. Alle schroom verdwijnt.
De anesthesist complimenteert me met Internationale Vrouwendag (ah, juist) en kort daarna voel ik de pijn vervagen. Ik voel nog steeds iedere wee en alle druk op mijn bekken, maar de pijn is wég. Ik sluit nog even mijn ogen om te ‘rusten’ en de centimeters hun gang te laten gaan.
4.45 PM
De druk op mijn bekken wordt groter en groter en ik voel een persdrang. Dankbaar dat de epidurale blijkbaar niet sùpersterk is en ik wel nog het moederlijke oerinstinct voel dat opduikt als ze volledig ingedaald is. Verhuizen van de arbeidskamer naar de verloskamer en de vroedvrouw wijst ons op het feit dat we met z’n twee naar de overkant gaan en straks met drie terugkeren. De tijd staat eventjes stil. Eenmaal in de verloskamer voel ik dat het niet lang meer kan duren. Alles gebeurt zo automatisch en ik wil dat meisje eruit krijgen. De gynaecoloog komt in de ruimte en drukt me nog even op het hart dat ik nu alles even moet ophouden omdat de schade anders aanzienlijk zal zijn (oké dan?).
5.04 PM
Ook de kinderarts is aanwezig nadat bleek dat er meconium in het vruchtwater zat, maar met enkele meer dan luide krijsen – en een duidelijke: ‘Ogen open mevrouw’ – komt Ellie Desmet ter wereld en blijken haar longen volledig in orde te zijn. Ze is er, 9 dagen te vroeg, maar perfect in ons gezin. De misselijkheid van de hyperemesis stopt meteen en ik ben klaar om mijn leven als mama te beginnen!
❤️