Pittig.
Een van de meest gestelde vragen wat betreft kindjes (behalve: eten/slapen ze goed?), is wel de volgende. Wat vind je nu zwaarder? Van 0 naar 1 of van 1 naar 2? Aangezien ik dat zelf ook altijd interessant vind/vond, krijg je ook mijn antwoord.
Toen Ellie enkele maanden oud was, vond ik wel dat we ons moesten aanpassen, maar eigenlijk viel de impact heel erg mee. Die impact viel nòg beter mee nadat ik nu het verschil merk met twee kindjes. Ik zal niemand afschrikken, maar ik wil wel eerlijk zijn. Alles hangt ook af van hoe het karakter is van de kindjes. Noch Ellie, noch Bas zijn hele moeilijke kindjes en eten/slapen behoorlijk goed, maar toch. Na 5 maanden is een evenwicht zoeken nog steeds dagelijkse kost en vind ik twee kindjes hemels, maar ook hels.
Zoals ik hierboven typte, dat heeft minder te maken met henzelf, maar meer met de randfactoren: verschillende bioritmes, leven in een appartement dat uit zijn voegen aan het barsten is, een pieker-grage mama, levensfases waarin er graag ‘nee’ gezegd wordt en waarin (verlatings)angsten plots opduiken.
Ondertussen zijn we wel een magisch team, met twee, Michiel en ik, maar nog meer met z’n vieren. Eindejaarspremies die gewisseld werden in extra verlofdagen zorgen ervoor dat Michiel vrij vaak thuis is deze zomer. En toch … Dagen waarop ik alleen ben met Ellie en Bas zijn pittig. Uitputtend, leuk en hartverwarmend. Ik geniet op dit moment meer van Bas zijn jonge leeftijd dan wat ik deed bij Ellie, maar toch verlang ik soms naar een iets oudere Bas, iets zelfstandiger en twee spelende kindjes die elkaar bezighouden. Of is dat een illusie? 😉
