Tijdens de zwangerschap van Ellie was ik er meer dan 150% van overtuigd: borstvoeding dat zou m’n ding zijn/worden en blijven. Ik kocht op voorhand aangepaste topjes, jurkjes en pyjama’s. Ellie hapte niet goed aan al vanaf de eerste keer (nadien ‘ontdekt’), ik merkte verschillende opinies van de vroedvrouwen in het ziekenhuis en toen ik thuis kwam, had ik een zelfstandige vroedvrouw die eigenlijk te snel overgeschakeld is naar bijvoeden met kunstvoeding.
Achteraf gezien is het gemakkelijk gezegd en besproken, ik had op voorhand een lactatiekundige moeten spreken, onder de arm nemen en me laten begeleiden vanaf de geboorte. Alles wat ik hierboven opsom, zijn ‘aan te passen/ op te lossen’ problemen. Mét een lactatiekundige vroedvrouw. Wat bij mij er nog bij kwam, was het ontbrekende dit-voelt-goed-om-mijn-eigen-kind-te-voeden gevoel. Ik voelde het gewoon niet. Aanleggen was écht mijn ding niet. Vermoedelijk grotendeels psychologisch aangezien ontstekingen, bloedingen en kloven voor heel wat fysieke ongemakken zorgden. Echt mijn ding niet. Ik besliste om niet meer aan te leggen en wel af te kolven. Michiel werd in allerijl op pad gestuurd om via het ziekenfonds een (verouderde) elektrische kolf te halen en 1 bijkomend afkolfsetje. Gedoemd om te mislukken, zie ik achteraf. De kolf had niet het ‘juiste’ programma, met een enkelzijdige kolf was ik te lang bezig en door 1 afkolfsetje was ik na iedere kolfsessie aan het steriliseren. Een van mijn twee vriendinnen wilde niet goed mee en produceerde duidelijk minder melk. Ik hield het nog een grote week vol, maar haakte daarna af.
Na enkele maanden had ik een duidelijk besluit genomen. Borstvoeding is mijn ding niet, dus als er ooit nog een tweede komt, dan kies ik meteen voor kunstvoeding via flesjes.
En toen werd ik opnieuw zwanger en begon ik na te denken over de manier van voeden tijdens de eerste maanden. Mijn (nieuwe) vroedvrouw reikte me het idee aan om fulltime te kolven. Enerzijds zou dat mijn eigen (onterechte) gevoel geruststellen (‘Ellie kreeg toch twee weken moedermelk en mijn tweede kind zou dat niet krijgen.’), maar anderzijds zou het een optie kunnen zijn om het nog een kans te geven. Je kan ook met een goede lactatiekundige onder de arm nu een perfect verhaal hebben de tweede keer, maar ik voelde tijdens deze zwangerschap bij mezelf niet heel veel mentale overschot om ook dat psychologische ‘proces’ van de vorige keer aan te pakken, na de hele situatie met hyperemesis
Ik verwacht niet dat iemand mijn verhaal volgt als leidraad, ik wil eerder uitgebreid informeren over hoe het nog kan, op een andere, veel minder gekende manier… Als er iets is waar ik keihard achter sta, is het dat elke mama moet doen wat voor haar het best aanvoelt. Vermoedelijk is dat niet een keuze die je op een dag maakt, maar iets waarover je je moet informeren, laten begeleiden, wat laten rusten en dan je eigen ding ervan moet maken. Het is ook wat ik hoor van andere mama’s, leg elkaar niets op, geef wel je eigen ervaringen mee wat betreft voeden zoals jij het doet/deed, maar laat het daarbij en stuur ze niet in een bepaalde richting. Of zoals me net iemand zei: kies voor jezelf en het geluk zal enorm zijn (wat je keuze ook mag zijn én die kan gerust mettertijd veranderen)!
Zo zal ik dus deze keer de baby niet aanleggen, maar wel borstvoedingsmelk geven, aangeboden in flesjes omdat ik fulltime wil kolven. Het grote verschil met de vorige keer is dat ik deze keer wél voorbereid in het afkolfverhaal stap. Samen met de vroedvrouwen maakte ik een plan op (meer daarover later) en heb ik alle juiste producten in huis gehaald, waaronder een tweefasekolf van Medela (eerst een huursysteem ‘Symphony’ via het ziekenfonds, daarna ‘Freestyle’ uit hun ’te kopen’-gamma), genoeg afkolfsetjes (om niet constant te moeten spoelen, wassen en steriliseren), wasbare zoogkompressen en bewaarzakjes.
In mijn afkolfplan hoort ook prenataal manueel kolven, iets wat tot nu toe vaak enkel toegeschreven werd aan vrouwen met diabetes, maar wat dus ook een optie kan zijn voor verhalen zoals het mijne. Hierbij moet ik wel delen dat dit pas mag vanaf week 37/38 en op voorwaarde dat er nauwelijks harde buiken zijn en je niets ‘in gang voelt schieten’ na enkele sessies. Het prenatale kolven zorgt voor colostrum (moedermelk die aangemaakt wordt tot ongeveer de derde dag na bevalling), iets wat ik kan opvangen in kleine apothekersspuitjes om in te vriezen. Zo heb ik iets minder druk/stress na de bevalling (meteen kolven i.p.v. aanleggen kan soms iets moeilijker zijn) en ben ik er zeker van dat ik moedermelk kan geven als eerste melk. ‘Zal er wel iets uitkomen?’ was mijn eerste bedenking bij de vroedvrouw toen ze sprak van prenataal manueel kolven. Ik leerde de juiste techniek én ja, enkele milliliters melk per keer, mag geen probleem vormen vanaf dinsdag, als ik ermee start. Alle juiste info over kolven in de zwangerschap, lees je hier.
Heb je nu al vragen? Stel ze gerust hieronder om à la minute te beantwoorden of mee te nemen in een Q&A blogpost!
Deze manier van aanpakken werd grondig besproken met twee verschillende vroedvrouwen en met Medela ben ik een bewuste samenwerking aangegaan om jullie correct te informeren.
Dag Lori,
Doet deugd omver lezen.
Ondertussen is Ole geboren op 7 januari. Prachtig ventje 🙂
Ik zou ook volledig voor bv gaan 🙂
Ole hapte/trok op de 2de dag na de geboorte (die onverwachts in een keizersnede was uitgedraaid) mijn tepels volledig kapot. In het ziekenhuis was de borstvoeding en aanleggen een horrorverhaal voor mij. Iedereen zei ‘het betert, er komt eelt op’, dus thuisgekomen dezelfde horror. Niet genieten, knuffelen, … maar stress en uitputting (anderhalf uur duurde 1 bv sessie, warm compressen, koude compressen, Ole die te gretig aanpapte en dan in slaap viel, …)
Op een nacht, einde 2de week, waren mijn tepels weer open getrokken, en kon ik het niet meer aan om hem aan te leggen. Ik had toen ook juist beslist om de bv langzaam af te bouwen. Die nacht ben ik beginnen kolven met eenMedela toestel dat ik van een goede vriendin hier had staan, nog nooit gebruikt. Het was ff stress die nacht, maar nu ben ik zo blij. Deze week was zalig, ik combineer bv uit fles met fv, nu heeft Ole tenminste genoeg (hoewel ik heel veel melk had, maar hij kreeg het er niet efficiënt uit) en moet hij er niet uren voor werken, zijn gewichtje gaat eindelijk terug goed omhoog. De stuwing heeft ook lang geduurd bij mij, maar die pijn was te doen in vergelijking met de pijnlijke bloederige tepels.
Nu kan ik pas genieten, mijn zoontje knuffelen, etc en hij krijgt nog veel bv binnen. Iedereen content. En het Medela toestel werkt perfect, geen pijn. Ik begrijp volledig je beslissing, moest er een 2de kind komen bij ons, ik zou het psychologisch ook niet meer aandurven om het te laten ‘aanhappen’, de ‘priem’ vergeet ik nooit, daar was de pijn van mijn harde bekkeninstabiliteit of keizersnede niets tegen.
Hopelijk kan je nu meer genieten met deze aanpak, ik ben zeker van wel,
Succes met jullie zoontje,
Nele
Dag Nele
Bedankt om uitgebreid te tijd te nemen om je ervaring te delen. Ik voel dat we ongeveer hetzelfde gelijkaardige verhaal hebben en ben heel blij dat je deze keuze hebt kunnen maken en op die manier toch een groot deel moedermelk kan geven, wat je wilde… Zolang we elk maar iets doen waar we volledig achter staan, is iedereen tevreden denk ik. Gelukkige mama = gelukkige baby!
Dag Lori,
Het doet deugd om deze post te lezen. Bedankt om jouw bv-ervaring te delen, want het wordt nog te weinig gedaan, denk ik. Heel veel dingen die je schrijft, herken ik bij mezelf en hierdoor voel ik me minder alleen in mijn eigen borstvoedingsverhaal. Ik vind het super moedig dat je er – letterlijk en figuurlijk – alles hebt uitgehaald, want BV is bij velen echt niet zo simpel en gemakkelijk als het vaak wordt voorgesteld. Hoewel ik tijdens de zwangerschap er ook van overtuigd was dat BV iets voor mij zou zijn, heb ik er enorm mee geworsteld. Ik zal niet in detail gaan, maar in mijn geval is BV heel omslachtig, pijnlijk, uitputtend en stresserend. Na 6 weken en heel veel tepelkloven, heb ik beslist om de BV af te bouwen en het lijkt alsof ik nu het ideale evenwicht gevonden heb: mijn dochtertje Nora krijgt ’s morgens en ’s avonds afgekolfde moedermelk en tussenin kunstvoeding. Afkolven en flesjes vind ik geweldig! Ik win tijd (om te rusten!) en ook andere geliefden kunnen Nora voeden, met zo veel meer plezier dan dat ik BV gaf. Heel af en toe leg ik haar nog eens aan en omdat het zo uniek geworden is (en mijn tepels weer genezen zijn), voelt het eindelijk fijn.