Dinsdag moet ik me verantwoorden bij de arbeidsgeneesheer omdat ik het mentaal en fysiek niet zag zitten om na 10 weken kraamtijd opnieuw aan het werk te gaan, al dat ik dat tot aan de bevalling wel van plan was. 10 weken inderdaad, want ik ben er 5 kwijt doordat ik hyperemes had en niet kon werken daardoor. Ik word gestraft door 5 weken bevallingsverlof af te nemen. Soit, ik was écht van plan om terug te gaan werken in mei.
Wie hield ik voor de gek? Ik had een helse zwangerschap, nam afscheid van mijn opa een week voor Bas geboren werd en heb nog steeds een immens verdriet door het afscheid van mijn metekindje, vier weken na Bas zijn geboorte. Daartussen maakte mijn lichaam ook het ontbreken van een balans duidelijk: griep, twee verkoudheden, ontdekken van tijdelijke voedselallergieën na 6 weken darmproblemen, ernstig vitamine D- en ijzertekort en nu blijkbaar nog een duidelijkere druppel: acute lumbago.
Neem ik het de arbeidsgeneesheer kwalijk dat ik me moet verantwoorden? Ja en nee. Nee, omdat hij er niet aan kan doen dat er wel degelijk mensen zijn die profiteren van het ziektesysteem. Ja, omdat het hier in dit geval (en ik zit er niet mee in om mezelf in de slachtofferrol te plaatsen) gaat over een jonge mama. Ook zonder mijn persoonlijke tegenslagen zouden we wat meer voor mama’s mogen zorgen en mogen we er eigenlijk van uit gaan dat een lichaam en geest langer nodig hebben dan 12 weken om opnieuw ‘up and running’ te zijn. Ok, dan kan je kiezen voor ouderschapsverlof, maar in mijn geval merk ik gewoon dat mijn lichaam en geest niet klaar zijn om opnieuw aan de slag te gaan. Ik zou opnieuw aan het werk kunnen, dan heb ik na anderhalve week mijn reserves opgebruikt en wie zou daar de dupe van zijn? Mijn kinderen…
Dus moet ik me dinsdag verantwoorden, bij een wildvreemde, binnen tijdspanne van 10′. En dan maar hopen dat hij het ‘ok’ vindt dat ik nog een maandje thuisblijf. Zowel de osteopaat, huisarts, homeopaat en psychologe vertellen me dat deze zwangerschap, bevalling alsook het zoeken naar een balans in het gezin zowel fysiek als mentaal een herstel vragen. Hier gaat het elke dag beter, zeker met de geest! Het lichaam drukt blijkbaar af en toe eens op de rem.
Voor zelfstandige mama’s veranderde er wel wat -gelukkig- afgelopen periode, maar toch moeten zij meer met financiële zorgen bezig zijn dan dat ze zich kunnen focussen op zichzelf en hun baby. Laat staan dat we als maatschappij verwachten dat een moeder die net haar pasgeboren kind verloren is, opnieuw aan het werk zou moeten gaan na 12 weken.
Trouwens. Zondag is het kiesdag. Ik heb op werkelijk geen enkel partijprogramma ‘zorg voor mama’s’ zien staan. Nochtans eentje om punten mee te scoren. Staan mama’s niet aan de bakermat van hoe onze samenleving en volgende generatie eruit ziet?
