NATUURLIJK! Maar die probeerden we hier thuis wel enigszins te beperken. Hoe?
- Door poliklinisch te bevallen. Er veranderde niet veel aan Ellies dagpatroon en zij moest niet naar een andere locatie om daar haar mama te zien/delen met een andere baby. (Meer over mijn plan om poliklinisch te bevallen lees je hier.)
- Door af en toe een cadeautje te voorzien. Alles wat ze zag bij mij, kan ze ‘nadoen’. Net na de geboorte van Bas kreeg ze een ‘jongenspop’ en een draagdoek, maar ook enkele puzzels. Waarom? Ik denk vooral dat het hier een momentje exclusief voor haar betekende, iets extra’s ten opzichte van Bas.
- Door tijd te maken enkel en alleen voor haar. Zo gaat ze een uur lang in bad, met mij ernaast, om volop te spelen. Zo lezen we boekjes en maken we puzzels, volledige aandacht voor haarzelf. Binnenkort ga ik alleen met haar (en enkele vriendinnen met kids) zwemmen. Exclusieve aandacht!
- Door haar te laten helpen bij de verzorging van Bas. Spelen met hem zit er voorlopig nog niet in, maar ik wil ze wel zoveel mogelijk betrekken in wat ik doe met hem. Ze staat te springen om zijn pamper naar de vuilbak te brengen, maar geeft het liefst van al kleertjes aan. Natuurlijk moet ik er dan rekening mee houden dat ik nadien meer werk heb omdat ze alles overhoop heeft gegooid.
- Door een even strak slaapritueel aan te houden. Dat betekent ook soms Bas heel kort laten wenen in de sitter als ik haar in bed stop (en papa niet thuis is). Ze is erg gevoelig aan haar vaste slaapritueel en daar wil ik dan ook niet van afwijken.
- Door Bas niet altijd bij me te hebben als ze thuiskomt. Als ze naar de crèche is geweest of bij iemand anders, leg ik soms Bas even in zijn wiegje/park zodat ik niet ‘van hem ben’, maar volledig ter beschikking ben van haar tijdens haar thuiskomst (die vaak heel enthousiast is).
Hoe loopt het nu realiteit?
Ik ben ervan overtuigd dat er ook veel te maken heeft met het karakter van je kind(eren). Hoe goed je je op voorhand ook voorbereidt, het is toch ook afwachten en loslaten om op het moment zelf te zien hoe het is. Bij ons is er een hele flinke, grote zus die heel vaak wilt helpen, zijn maxi-cosi wiegt als hij huilt of een tuutje aangeeft (of in zijn mond propt) alsof het nooit anders was… Maar dat neemt weg dat ik het de eerste weken heel moeilijk vond om een evenwicht te vinden in ons gezin, met vier. Iets met aandacht verdelen en dergelijke. Ik vermoed dus dat de impact voor mezelf pakken groter was/is dan voor Ellie, maar dat is voor een andere blog post!
Hoe is/was het bij jullie? Kwamen er jaloerse, oudere kinderen aan te pas?
Foto’s op de omslagfoto zijn genomen door de getalenteerde Maxine Stevens.
