Mijn hyperemis verhaal

Hyperemesis gravidarum. Extreme zwangerschapsmisselijkheid.

Als er iets is, wat ik altijd wilde worden, dan was ‘mama’ steevast mijn antwoord als klein kindje. Mijn eigen jonge mama zat daar ook voor iets tussen, want ik had ook het gevoel dat een jonge mama zijn, ook wel voor mij zou zijn.

Al had ik er nooit rekening mee gehouden dat zo’n zwangerschap wel eens moeilijk zou worden. Zwanger worden, daar lag het probleem niet, zwanger blijven, dat wel.

• 

• 

• 

• 

Blog

Voor een zwangerschapspagina schreef ik onderstaande blog over mijn eerste keer hyperemesis.

Nog voor het resultaat op een zwangerschapstest verscheen, was ik volop naar symptomen aan het zoeken in/ aan mijn eigen lichaam. Niets bijzonders, maar wel een plusje! 6 weken zwanger en ik merkte geen verschillen op. “Komaan lichaam, grotere borsten, eens overgeven misschien?” Je kan het haast ‘geluk’ noemen toen ik toch eens moest overgeven op een ochtend. Hoera, zwangerschapsmisselijkheid, nu is het écht! Jammer genoeg bleef het niet bij ochtendmisselijkheid; zowat alles wat ik at of dronk, kwam er na een halfuur (of sneller) opnieuw uit.

De gebruikelijke tips & tricks bleven niet lang uit. Probeer eens om een koekje te eten als je opstaat of test Primperan uit. Helaas, helaas, helaas. Niets, maar dan ook niets bleek te helpen. Uiteindelijk was ik 10 weken zwanger en 12 kilo afgevallen. Een spoedopname bleek nodig, aangezien volledige uitdroging om de hoek stond te wachten. “Maar alles is toch nog oké met mijn kindje?” Zij had blijkbaar nog alles wat ze nodig had, zij gebruikte mijn reserves (gelukkig). Je voelt je ziek, grieperig en hebt totaal niet het gevoel dat je zwanger bent. Mentaal ging ik er niet aan onderdoor gelukkig. Online lees je wel wat andere verhalen van andere zwangere vrouwen met HG.

Na 12 weken zwangerschap mocht ik een nieuwe soort medicatie uitproberen, nog maar net veilig bevonden voor zwangere vrouwen, maar wel prijzig. Ik had nog 8 weken nodig om te recupereren en aan te sterken, want zelfs m’n nekspieren waren zodanig verzwakt dat ik mijn hoofd niet meer kon rechthouden als ik in de zetel zat.

Tot drie maal toe heb ik geprobeerd om, in samenspraak met de gynaecologe, de medicatie af te bouwen om te zien of ik zonder zou kunnen. Helaas. Na 5 dagen afbouwen en het laatste restje medicatie dus uit mijn lijf was, begon het helemaal opnieuw. Pilletjes nemen tot het einde van de zwangerschap dus. Mijn weeën begonnen om 5u ’s morgens en de dag daarvoor had ik voor ’t laatst een tabletje genomen. De baby werd geboren en ik heb tot nu toe geen pilletje meer nodig gehad…

Ik vind het oprecht moeilijk om me dat eerste verhaal voor de geest te halen omdat ik vermoed dat mijn geest het ook wat probeert te verdringen. In die eerste ellendige periode van de zwangerschap zijn we verhuisd, maar daaraan heb ik niets kunnen bijdragen. Ik heb uiteindelijk wel nog gewerkt tijdens die zwangerschap, tussen week 20 en week 38. Maar dat lag wel anders tijdens de tweede zwangerschap toen ik niet meer aan het werk ging…

• 

• 

• 

Nog een keer?

Geloof het of niet, maar nadat Ellie een jaar oud was, begon die kinderwens opnieuw op te spelen. Het idee van een broertje of zusje voor Ellie begon meer en meer vorm te krijgen in ons hoofd én hart. Ik ging langs bij mijn gynaecologe om over onze plannen te spreken en we zorgden voor een plan van aanpak. Als het zover was dat ik me opnieuw misselijk begon te voelen, zou ik starten met de medicatie die ik de eerste keer ook nam, om het niet té erg te laten worden.

Die ‘mottige’ dag kwam er toen ik het verwachtte, na 5,5/6 weken. Ook deze keer begon het matig met misselijkheid. Startschot voor medicatie. Wat volgde, hadden zowel de gynaecologe als mezelf onderschat en gevreesd. HG bleek sterker dan verwacht, zelfs met medicatie. Enkele dagen later verbleef ik al een nachtje in het ziekenhuis om wat aan te sterken met vocht en extra voedingsstoffen. Nog twee weken later was België in de ban van een hittegolf, die ik moest bekopen met een weekje ziekenhuis, mijn lichaam kon de uitdroging niet meer aan.

Hoe je je voelt tijdens die meest ellendige weken? Je telt geen dagen tot ze voorbij zijn, je telt uren tot ze voorbij zijn, hoogstens per halve dag tel je af. Om heel eerlijk te zijn, ik ben tweemaal ongelofelijk blij geweest dat ik 12 weken zwangerschap haalde. Fysiek, maar ook mentaal, want 12 weken is de grens waarop je geen abortus meer kan laten uitvoeren zonder medische reden. Niet dat ik me daar ooit tot in staat zou voelen of toe zou kunnen brengen, maar je lichaam is zo zwak dat je reptielenbrein het overneemt om te kunnen overleven. Je reageert instinctief en automatisch zodat je overleeft.

Net als tijdens de eerste keer kon ik de smaak en textuur van water niet verdragen zonder over te geven, waardoor ik enkel aquarius dronk, toegevoegd met wat voeding, waarin ik op dat moment het meest zin had. Soms zurkelpatatjes van mijn oma, soms tomaat-mozzarella. Vaak bekocht ik dat met enkele sessie boven de toiletpot, maar in uitzonderlijke gevallen (vooral als ik het rustig aan deed), bleef het weinige binnen.

Toen ik vier maanden zwanger was, ben ik mentaal in een put gevallen. De medicatie begon te werken en het overlevingsinstinct viel langzaamaan weg. Zo kon the damage naar boven komen. Afgelopen maanden had ik niet voor Ellie kunnen zorgen. Michiel deed dat in zijn eentje (met hulp uit omgeving natuurlijk) en deed dat magistraal. Maar toch knaagt dat. Je dochter komt thuis en loopt meteen naar de slaapkamer omdat ze weet dat je daar je dagen doorbrengt. Dan breekt je hart.

Geen enkele vrouw wilt medicatie nemen tijdens haar zwangerschap. Geen enkele vrouw wilt misselijk zijn gedurende haar volledige zwangerschap. Geen enkele vrouw wilt niet voor haar ander kind kunnen zorgen tijdens een zwangerschap. Enkele bezoeken aan de psychologe later, brachten veel verlichting in het hoofd en het hart. En Ellie? Die herinnert zich nu gelukkig niets meer van die periode…

En nu?

Ik moet er niet om liegen. Hyperemesis gravidarum hakt er serieus op in. Zeker niet alleen op het fysieke aspect van je lichaam, maar des te meer op het mentale. Tweemaal ging ik tijdens de zwangerschap door een moeilijke periode, gevolgd door een sowieso hormonale periode na de geboorte, waarbij je ‘voor de leeuwen gegooid wordt’ met een baby’tje.

Als ik last heb van mijn maag, door een of ander virus, of stress-gerelateerd, dan doet me dat meteen terugblikken naar mijn zwangerschappen. Bij echte maagvirussen met misselijkheid, ben ik precies in blinde paniek alsof ik opnieuw zwanger zou zijn (ondanks anticonceptie). Enkele weken geleden deed ik zelfs een zwangerschapstest ook al wist ik dat zeker niet zwanger kon zijn en het zeker mijn maag was… Helen heeft tijd nodig en dat zal het nog zeker even nodig hebben.

Wetenschap

‘dat niet alle artsen even wetend zijn over het onderwerp, is zacht uitgedrukt. Afgelopen jaren kreeg ik meermaals berichtjes van verschillende vrouwen die bij me terecht kwamen door het hyperemesis-verhaal. Huisartsen en gynaecologen zeiden hen dat het in hun hoofd zat, dat ze moesten blijven eten omdat ze hun maag lui zouden maken, spoedartsen die wachten tot de nieren falen voor ze actie ondernemen … Je kan het zo gek niet bedenken of het is gezegd tegen vrouwen met hg. Jammer, heel erg jammer, want met de juiste ondersteuning en begeleiding is het ‘haalbaar’.

Die ondersteuning en begeleiding moet er zowel fysiek als mentaal zijn. Met een vroedvrouw van in het prille begin, met een gynaecoloog die ervaring heeft met hg en liefst ook met een psycholoog om alles te kunnen kaderen en te kunnen ventileren. Wil je een tweede keer zwanger worden? Neem dan alsjeblief dit document van Stichting ZEHG door, bij wijze van voorbereiding.

Diezelfde stichting heeft trouwens al heel veel informatie gebundeld op hun website, maar ook hun praatgroep op FB (‘praatgroep stg zehg’) heeft me zoveel gesteund tijdens de zwangerschappen. Je bent niet alleen… Je hoeft trouwens niet aan braken te lijden om hg te hebben, sommige vrouwen zijn bijvoorbeeld de hele zwangerschap extreem misselijk, maar braken niet/nauwelijks.

En jij? Hoe heb jij het ervaren?